Experience of the culture of Malawi!

A fresh new week, with a lot of new experiences I won’t forget! We begonnen de week met een meeting, zoals gewoonlijk. Waarbij ik me inmiddels begin af te vragen wat mensen hier bedoelen onder het woord “re-integreren”. In Nederland heb je honderdduizend gesprekken met ouders en kind, wordt er een boel geobserveerd en geregeld, voordat een kind weer terug thuis wordt geplaatst. Terwijl ze hier denken; oh, de ouders wonen daar en daar. Na 1 gesprek blijkt dat ze hun kind wel terug willen, dus wordt hij op een taxi gezet en terug gebracht in de familie. Waarop je vervolgens bij street outreach weer een boel “gere-integreerde” kinderen op straat tegenkomt….. Nuttig? Soms denk ik wel eens van niet.

Julie, mijn Belgische kamergenootje, 2 locals en ik zijn dinsdag naar een school geweest waar kinderen van ons op zitten. Hier mochten wij een les meemaken, wauw! Wat een ervaring joh. Op een betonnen grond, tussen ongeveer 70 kinderen in 1 klas, luisteren naar de lerares, die vragen stelt aan de klas. Wanneer een kind antwoord wil geven, moet hij of zij gaan staan, zodat iedereen hem/haar kan zien. Als het antwoord vervolgens goed is, klapt de hele klas 2 keer, waarop ze in koor echt KEIHARD schreeuwen; “ YOU ARE SPECIAAAAAL!” Oke, de eerste keer schrok ik me echt kapot, haha. Maar wel een hele positieve aanpak! (:
Woensdag was het volunteersday voor de nieuwe vrijwilligers van deze maand. Wat betekend dat ik weinig uitgevoerd heb die dag, behalve een praatje houden over wat Bwalo doet, samen met de locals. Ook op bezoek geweest bij een Landlord, die een heel raar stuk vlees aan het schoonmaken was. Iris kon haar nieuwsgierigheid weer eens slecht bedwingen, dus gevraagd wat het in godsnaam was. “Oh, that’s just a cow’s tong. Very delicious meat!” Oke, die zag ik niet aankomen, haha. Naar mijn mening was “delicious” niet echt het goede woord.
Donderdag hadden we een vrije ochtend, dus tijd voor school. We zijn bezig met het voorbereiden van een voorlichting over emoties, sociale relaties en sociaal gedrag. Met rollenspellen, verhalen en getekende emoties. Super leuk om te doen!
Donderdag middag hadden we een “parenting-lesson”, voor ouders van gere-integreerde kinderen, of kinderen die nog in het centre wonen. Welgeteld 2 moeders en 2 broers kwamen opdagen. Maar, wij hadden gerekend op niemand, dus was nog best een opkomst! (het is hier namelijk heel normaal om niet te komen op een afspraak. Helemaaaaal niet frustrerend…) Rodgers, de projectleider, vertelde over parenting skills. Best interessant, maar zoals in Nederland altijd gelet wordt op dat het wel interessant en niet belerend verteld moet worden, was het hier meer een preek over hoe je dingen doen moest. Maakte het een stuk minder interessant, wat zich uitte in een broer die ongeveer op tafel lag te slapen.

Vrijdag was ik de enige Nederlandse vrijwilliger, omdat mijn huisgenootjes lekker naar Lake Malawi gingen. Geen spijt van, want vrijdagochtend bleek er een open dag te zijn van de school van een paar van onze kinderen. WAUW. Onvergetelijke ervaring! En onmogelijk om alles wat ik gezien heb, op papier te beschrijven; groepen kinderen die dansen, zingen, trommelen, meest rare acrobatische fratsen uithalen en toneelstukjes doen. Leraren en andere genodigden die met geld strooiden. (na een half uur kwamen we erachter dat het meer een fundraising was voor de school dan zozeer een open dag) En Iris, die was de enige Azungu. DE ENIGE. Tussen ongeveer 400 mensen. Dus, werd de azungu even naar voren geroepen, om geld te vangen in een mand. Alleen kwam ik er daarvoor al snel achter dat mensen weinig gingen doen als ik niet zou gaan dansen. Slik. Dus, alle schaamte achter me gegooid en maar gaan dansen, in front of all those people. But, it worked! Iedereen juichen, gillen, klappen en de een na de ander kwam naar voren om geld in de mand te gooien. Ge-wel-dig!

Zaterdag en zondag gingen mijn ervaringen met de Malwiaanse cultuur verder. Zaterdag heb ik een bruiloft bijgewoond. Ook leuk om een keer gezien te hebben. Wat ik heel vreemd vond, was dat ze samen totaal geen liefde lieten zien. Ze raakten elkaar niet aan, kusten elkaar niet. Leek mij heel gewoon op een bruiloft. Tot ze aan het eind gingen zoenen, en pats boem; de hele zaal werd gek. Joelen, schreeuwen, gek doen. Okeeee, dat was dus de reden dat ze nog niet gezoend hadden. Begrijp ik volkomen. Bij navraag bleek ook dat je in Malawi niet zomaar in het openbaar elkaar mag zoenen. Dus hadden alle vrienden, familie, etc. hun nog nooit zien zoenen. Juist, dat gaat er in Nederland wel anders aan toe.
Zondag heb ik een herdenking meegemaakt van de 1e wereldoorlog. Malawi schijnt in deze oorlog ook soldaten hebben gehad die vochten, en de gesneuvelde herdenken ze elk jaar. Half Zomba was op de been en zelfs Joyce Banda was er! Not done om foto’s te maken, anders zou ik hardhandig opgepakt worden, volgens de locals. Dus me maar braaf gedragen, want tussen al die millitaren pas je toch wel een beetje op met wat je doet. Maar ik kan in ieder geval straks met een gerust hart naar huis gaan, want ik heb de president met eigen ogen gezien, haha.

Vanavond en maandag ben ik nog weer de enige Nederlandse vrijwilliger, want de groep Nederlanders in Cape zijn bijna allemaal ziek geworden.. Dus blijven ze nog een nachtje langer. Weer een nachtje alleen in het huis, maargoed, daar ben ik nu al bijna aan gewend.

Liefs!