Aan alles komt een eind..

Dit is ‘m dan; mijn allerlaatste blog vanuit het prachtige Malawi. Het blijft onwerkelijk dat ik hier 3 ½ maand geleden voor het eerst het land instapte. Ik ben zo verliefd geworden op dit land en de geweldige mensen dat ik absoluut nog niet naar huis wil.
Afgelopen week hebben we in ieder geval een super laatste week gehad! Maandag heb ik Ronnie wegwijs gemaakt in Zomba, om daarna door te rijden naar Mpunga en even gezellig te kletsen met Willard, de huisman. Fijn om weer in het vrijwilligershuis te zijn na de vakantie, voelt toch als “thuis”. Dinsdag hebben we gezellig gevoetbald met de jongens en de locals, met één van de ballen die Ronnie had meegenomen. Volgens mij hadden de jongens nog nooit met zo’n goede, sterke bal gevoetbald, haha. Was fijn om iedereen weer te zien en ik genoot er ook enorm van om ze allemaal weer te zien voetballen. En ze vonden Ronnie allemaal een erge goede voetballer! (Ik hou mijn mening voor me, haha)
Natuurlijk was het dinsdag ook oudjaarsdag, dus hebben we een feestje gemaakt bij Pakachere met alle vrijwilligers die aanwezig zijn nu. Wat nogal een kleine groep is, vergeleken met de hoeveelheid mensen waar wij de vorige 2 maanden mee waren, maar het was gezellig! Samen eten, Lion King kijken, (wantja, dat hoort bij Afrika) bier drinken bij het kampvuur en zelfs een klein beetje vuurwerk afsteken wat Ronnie en ik ergens in een Chinees winkeltje hadden gevonden! Na 12 uur zijn we richting Club G gegaan voor een mooi feest. Maar dit bleek vooral een erg WARM feest te zijn. Ik heb het nog nooit zo warm meegemaakt in Club G, echt belachelijk. En dan heb je al die fijne Malawiaanse mannen die vinden dat ze dicht op je moeten dansen, alsof je het nog niet warm genoeg hebt.
Nieuwjaarsdag hebben we een lekker rustdagje gehad en op z’n Afrikaans niet al te veel gedaan. ’s Avonds zijn we op bezoek geweest bij een jongentje van het centre, wat op moment in het ziekenhuis ligt. Hij heeft HIV, en van daaruit is hij waarschijnlijk ziek geworden. Eigenlijk kon niemand duidelijk zeggen waar hij nou echt aan leed, maar hij zag er verschrikkelijk uit. En dan zie je een echt Malawiaans ziekenhuis, wat voor iedereen beschikbaar is. Allemaal hutje mutje op elkaar, en familieleden die blijven slapen, slapen op een lappa op de grond, naast het bed. En dan was er een besmettelijke afdeling, waar de deuren wagenwijd van open stonden. Zo afschuwelijk om te zien allemaal. Inmiddels ligt het jongentje nog steeds in het ziekenhuis, maar zijn er wel vaak kinderen van het centre bij hem aanwezig, wat goed is om te zien! Ik hoop het beste voor hem.. En hij had mijn korte broek aan die ik hier achter had gelaten, dus goed om te zien dat mijn spullen worden gebruikt!

Donderdag zijn we de hele dag bij het project geweest. We zijn begonnen met een vertrouwde lunch bij Willard; gebakken ei! Ik heb extra genoten van de laatste keer. Na de lunch heeft Ronnie een echte Malawiaanse experience gehad; hij heeft een kip geslacht! Ik heb maar niet gekeken, want ik vond de geluiden al erg genoeg, haha. Maar we hebben hem ’s avonds opgegeten, (samen met nsima, het locale gerecht, waar Ronnie niet echt een fan van was) en hij smaakte super goed! Zolang ik er maar niet aan blijf denken dat ik ‘m ook levend heb gezien.. ’s middags hebben we weer gezellig met de jongens gevoetbald! Helaas voor de laatste keer, maar we hebben er beide extra van genoten! Helaas ging 1 van de locals door haar enkel en had ze er zo last van dat ze bijna niet kon lopen… En een andere local trok haar schoen uit en begon met een noodgang aan haar enkel te trekken en te doen, waarbij ze het bijna uitschreeuwde van de pijn. Volgens hem was dat een hele goede behandeling en kon ze binnen een dag weer lopen. Niet dus. Maar inmiddels wordt het beter, er zit alleen nog een nutteloos verbandje omheen, haha.

Zaterdag hebben Ronnie en ik samen met een Belgische vrouw en een Malawiaanse gids het Zomba Plateau beklommen. Dit is een soort van berg, waar je verschillende wandelingen op kon maken. Wij kozen de wandeling van 4 uur, omdat we dan langs mooie uitzichten zouden komen. Ja, ze zouden mooi zijn, als er niet alleen maar wolken hadden gehangen. We zagen echt NIKS. Tot de wolken wat wegtrokken en we een mega uitzicht hadden over Zomba! Maar nog geen kwartier later waren het weer alleen maar wolken en kwam het met bakken uit de lucht. En Ronnie en ik, zulke slimme mensen, hadden wel aan een vuilniszak voor over de tas gedacht, maar niet aan een regenjas voor onszelf. Oftewel; doorweekt. Heb ik het toch nog koud gehad in Malawi, haha. Ook heb ik zaterdag afscheid genomen van mijn laatste mede-Bwalo-vrijwilliger Edna, die langs Lake Malawi ging reizen. Het aftellen is dan op zaterdag ook echt begonnen…

Zondag dachten Ronnie en ik aan een leuk avontuur te beginnen, door public transport te nemen naar Lake Chilwa, een meer vlakbij Zomba. Officieel gezien 3 kwartier rijden. Alles bij elkaar opgeteld hebben wij er zeker 2 uur over gedaan. En hoe. Achterop een soort van pick-up met een kooi eromheen, waarbij om de kilometer weer meer mensen bij ingepropt werden. Ronnie stond uiteindelijk achterop de klep van de achterbak en ik zat op de railing van de kooi, waarbij ik bij hobbels uit moest kijken dat ik er niet uit viel. Wat voor Ronnie ook gelde trouwens. Tsja, we hadden het avontuur zelf opgezocht, dan zouden we het krijgen ook. Eenmaal aangekomen bij het meer, bleek het weinig toeristisch te zijn. Eigenlijk is “uitgestorven” wel ongeveer het goede woord. Er liepen wel allerlei mensen, maar er was niks te doen. We zijn met een bootje van een Malawiaan naar het eiland gevaren wat er middenin lag en hebben daar even gekeken. Op dit eiland zijn meerdere dorpen gesticht en die leken het goed voor elkaar te hebben op het eiland. Zelfs een eigen school en een ziekenhuis! Toen we terug vaarde naar vasteland hebben we maar even onze taxichauffeur gebeld, want we hadden er weinig schik van om weer met hetzelfde vervoer terug te gaan, haha.
En toen werd het maandag, en was het tijd voor het allerlaatste afscheid. Ik zag er enorm tegenop, ik besefte me dat ik geen afscheid wilde nemen van al die lieve mensen die ik hier heb leren kennen. Maar met een backpack vol kleren zijn we naar het centre gegaan. (waarbij we eerst nog weer even lekker zijn natgeregend, leve het regenseizoen) Rodgers, de projectleider, had een hele speech voorbereid en we zijn goed in het zonnetje gezet. Tenslotte heb ik nog een brief gekregen die de caretaker samen met de jongens geschreven had, waarbij alle jongens iets in Chichewa opgeschreven hebben en een local het vertaald heeft naar Engels. Wauw, toen moest ik even slikken, maar wat een enorm leuke herinnering aan al die lieve jongens! Ik ga ze echt verschrikkelijk missen en ik hoop echt dat ze inzien hoeveel ze waard zijn en wat ze kunnen. Dus met allemaal een mooi Normaal of Mooi Wark shirt aan, hebben ze ons uitgezwaaid, voorgoed.

En toen kwamen we bij vandaag. Inmiddels zit ik weer in Mabuya Camp in Lilongwe, nadat we samen even hebben gezwommen om af te koelen. De reis hier naartoe was er weer één om nooit te vergeten. We zaten in een grote touringcar richting Lilongwe, in plaats van een mini bus. Dus hadden wij de hoop dat we er nu sneller zouden komen, want ons was verteld dat de grote bussen in één keer door gingen naar Lilongwe. Ha, goed verhaal. Hij stopte ongeveer nog vaker dan de mini busjes en nam zelfs afslagen naar dorpen die niet op de route lagen. Vervolgens zaten er minstens 2 jonge kinderen in de bus die omstebeurten álles bij elkaar krijsten. En als klap op de vuurpijl hadden we op het begin van de reis een pastoor in de bus staan, die hele gebeden door de bus schreeuwde. En niet op een rustige manier zoals in Nederland, nee, het was echt schreeuwen, met wilde gebaren. Met tussendoor een krijsend kind, voor de afwisseling. Gelukkig konden we er samen om lachen en waren onze i-pods de redding, haha.
Morgen om 1 uur stappen we in het vliegtuig. Het voelt zó onwerkelijk om te vertrekken. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik een ongelofelijke ervaring heb opgedaan hier en mijn hart breekt bij het idee dat ik al deze geweldige mensen achter moet laten. Gelukkig verzacht het feit dat er ook geweldige mensen thuis op mij wachten een boel. Maar één ding is zeker; ik zal Malawi nooit vergeten. “Don’t try to change Africa, let Africa change you.” And it did, that’s for sure. Malawi and all his beautiful cultures en peoples; I will miss you so much! And tionana, I hope!